Skąd się bierze hazard?

Przełom wieków  XX  i XXI  zapoczątkował erę uzależnień.  Powodów należy upatrywać w coraz większym tempie życia, braku umiejętności w radzeniu sobie ze stresem, z emocjami,  poszukiwaniu szybkich przyjemności , gratyfikacji finansowych.

Wiele ludzkich zachowań przybiera charakter kompulsywny, a nawet patologiczny, co wpływa destrukcyjnie na wszystkie sfery życia.
Do uzależnień od substancji psychoaktywnych (alkohol, leki, narkotyki) dołączyły uzależniania behawioralne, do których między innymi zalicza się patologiczny hazard.

Wg ICD-10 (Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób) patologiczny hazard – F63.0 został zaliczony do zaburzeń zdrowia psychicznego jako zaburzenie nawyków i kontroli impulsów. Jest to uzależnienie od czynności i zachowań.

Niepokojącym zjawiskiem jest problem hazardu wśród młodzieży przed 18 rokiem życia. Dla wielu młodych ludzi gra hazardowa jest formą przyjemności, relaksu, świetną zabawą, która dostarcza adrenaliny, pobudza emocje, daje możliwość zdobycia pieniędzy, których posiadanie  dowartościowuje gracza w oczach rówieśników. Gra hazardowa pozwala na chwilę zapomnienia, ucieczkę od problemów. Jednak granica pomiędzy rozrywką  w czasie wolnym a obsesyjnym graniem jest bardzo nikła. Młodzież nie uświadamia sobie wagi problemu, trudno zdiagnozować uzależnienie w tym wieku i udzielić wsparcia specjalisty.
W dorosłym życiu hazard może się nasilić i spowodować ogromne straty w różnych obszarach życia, w sferze somatycznej, psychicznej i społecznej.

Coraz częściej odnotowuje się rozwój uzależnienia od hazardu u osób starszych. Przejście na emeryturę, a co za tym idzie nadmiar wolnego czasu, nuda, poczucie pustki: choroby związane z wiekiem, utrata bliskiej osoby, tęsknota, samotność. Proces przystosowania się do nowych okoliczności życiowych jest niestety bardzo trudny. Niektórzy nie radzą sobie ze zmianami. Sięgają po alkohol, leki. Oddają się grom hazardowym. Szukają sposobów na poprawę samopoczucia, ucieczkę od samotności, poprawę sytuacji materialnej.

Wśród uzależnionych od hazardu przeważają mężczyźni, którzy zaczynają grać często w młodym wieku, w towarzystwie rówieśników. Ważne jest dla nich ego, rywalizacja, poczucie mocy.

Kobiety wchodzą na ścieżkę hazardu w  późniejszym wieku, ale uzależnienie rozwija się u nich znaczne szybciej. Powodem zainteresowania kobiet grami hazardowymi są często : niskie poczucie własnej wartości (wygrana poprawia samoocenę), traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, problemy małżeńskie, problemy finansowe, samotność , nuda, możliwość rozrywki w towarzystwie. Kobiety grają raczej ostrożniej niż mężczyźni, zazwyczaj pożyczają pieniądze u rodziny i znajomych, mają mniejszą skłonność do popełniana przestępstw w celu ich zdobycia. Chętnie też dzielą się wygraną. Jednak poczucie wstydu, obawa przed społeczną oceną , powoduje utrzymywanie grania jak najdłużej w tajemnicy, co odsuwa w czasie możliwość zdiagnozowania patologicznego hazardu i pomoc psychoterapeutyczną.

Ze względu na poziom nasilenia, zaangażowania w gry hazardowe, rozróżniamy następujące typy hazardu:

• hazard rekreacyjny - forma spędzania wolnego czasu, dobra zabawa, bez przykrych konsekwencji
• hazard ryzykowny- pojawiają się już negatywne skutki grania, z którymi gracz jeszcze sobie radzi lub je ignoruje
• hazard problemowy – zagraża uzależnieniem, gracz odczuwa przykre następstwa gry
• hazard patologiczny - gracz zupełnie traci kontrolę,  narastają problemy, które prowadzą do strat materialnych, ogromnych długów, konfliktów z prawem,
• rozpadu rodziny, utraty pracy, osamotnienia, depresji, niejednokrotnie do prób samobójczych .

Możemy uzależnić się od każdej gry hazardowej. Hazard nie jest uprawiany tylko w kasynach.  Automaty do gry, zakłady sportowe, losy na loteriach fantowych i pieniężnych, zdrapki, konkursy
SMS-owe itd. stanowią źródło zagrożenia dla osób ze skłonnościami do uzależnień.

W hazardzie narkotykiem jest pieniądz, dlatego jest to jedno z najdroższych uzależnień. Jednak żaden hazardzista nie wie ile pieniędzy stracił , gdy oddawał się patologicznej grze, ale w trakcie terapii , w procesie zdrowienia dowiaduje się jaki stracił kawał życia.

Hazard to zamknięte koło. Dzięki wygranej gracz ma pieniądze, by grać dalej, przegrana z kolei napędza, by się odegrać. Paradoksalnie większość patologicznych hazardzistów bardziej cieszy się z przegranej, bo daje im to pretekst do dalszej gry, odczuwania potężnej dawki napięcia i emocji.

To błędne koło prowadzi do psychicznej destrukcji, pogrążenia się w długach, utraty wszystkiego co w życiu najważniejsze.

Jedynym ratunkiem jest terapia uzależnień od patologicznego hazardu.

Terapia pozwala zrozumieć mechanizmy uzależnienia, zaakceptować je, daje poczucie samoakceptacji, podnosi poczucie własnej wartości, pozwala zrozumieć samego siebie. Na tym gruncie można wprowadzać zmiany w swoim życiu i świadomie je przeżywać.

Po terapii warto uczestniczyć w Mitingach AH (Anonimowi Hazardziści), gdzie spotykają się ludzie z podobnymi problemami, dzielą się doświadczeniami, słuchają, wykazują zrozumienie.